Jestem jak Wy!

Rodzynki Rodzinki ruszyły i otrzymałam od kilku osób bardzo miłe opinie. Jest to tak budujące i dowartościowujące, że podejrzewam, iż będę miała kłopoty z zaśnięciem z emocji. Między innymi dowiedziałam się, że ktoś ceni mój profesjonalizm, konsekwencje, cierpliwość. Uderzyło mnie jednak hasło, że przeciętne mamy mogą się czuć przy mnie zdeprymowane.

Dziewczyny! Dziękuję Wam za wszelkie miłe słowa, ale ja jestem taka jak Wy! Walczę z porozrzucanymi zabawkami, o których sprzątnięcie ciężko się czasem doprosić, zmagam się z notorycznym niewyspaniem, bałaganem, złoszczę się, jak po raz kolejny widzę oplutą przez Jacka podłogę, którą trzeba nieustannie szorować, słabo mi się robi, jak słyszę Frania, który mówi, że "nie może" i próbuje wymuszać płaczem itd, itp.

To wszystko ładnie i pięknie wygląda z zewnątrz - nawet dla mnie - pisałam wcześniej tutaj, że tworzenie bloga mnie dowartościowuje.

Ja również mam mnóstwo kompleksów, chociażby takiego, że jestem mamą niepracującą, że nie wnoszę żadnych pieniędzy do domowego budżetu. I choć czuję podskórnie, że to dobrze i dla mnie i dla dzieci (bo przecież i tak zdążę się jeszcze napracować do 67r.ż :-) a dzieci tylko raz są małe), to czasy są dziś takie, że to normalne i popularne, że mamy łączą pracę zawodową z wychowywaniem dzieci, prowadzeniem domu, czasem dla siebie i męża... Ja zawsze podziwiam te mamy, że tak im się wszystko udaje, że łączą ten ogrom obowiązków i takie mają super efekty. A ja przecież nie muszę teraz chodzić do pracy, a i tak nie zawsze w domu jest idealnie. 

z serii "padnięte"

Jednak gdzieś mam świadomość, że to wszystko wygląda tak super z zewnątrz (jak piszecie o moim blogu), a te super mamy, który łączą tyle obowiązków, że one też muszą mieć słabe strony, muszą być zmęczone tą walką o czas, a im człowiek bardziej zmęczony i zestresowany tym mniej cierpliwy, mniej zainteresowany... Niektóre super mamy mają już starsze dzieci, które chodzą do przedszkola i w ten sposób mają więcej czasu na inne obowiązki i pracę. U nas też pewnie kiedyś tak będzie. A na razie są dwa bobasy przedprzedszkolne i w domu jest szał. Ale myślę, że szczęśliwy szał, bo smutno i pusto by było bez nich. 

Tak, na wszystko w życiu jest czas...

I mimo, iż tak piszę, to i tak kompleks gdzieś głęboko tkwi. Fajnie by było mieć jakąś pracę choć na jakiś kawałek etatu, pracę w domu, by nadal móc ogarniać rodzinkę, by był jakiś dopływ gotówki - żeby wzrosła samoocena, żeby nie być "odludkiem" w dzisiejszych czasach, by wreszcie człowiek bez większego  ekonomicznego lęku mógł myśleć o kolejnych dzieciach...

Reasumując: każdy ma jakieś problemy, nikt nie jest idealny, a ja jestem jak Wy, normalna mama, która stara się dawać z siebie tyle, ile może.

Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję za wszelkie miłe opinie.